حدود هفت سال پیش دکتر حسن عباسی استاد دانشگاه ویکی از نخبگان اصول گرا، در حالی که گلشیفته فراهانی به ظاهر دختری سر به زیر و مظلوم بود،  نسبت به آینده تعدادی از هنرمندان ایران اعلام خطر کرد و با هشدار نسبت به آینده گلشیفته،  مردم را از تبعات و سر خوردن در باتلاق مُدل سکولار دنیای هنر آگاه کرد و نسبت به گسترش سوکولاریسم و بی توجهی به اخلاق گرایی در فضای هنر و موسیقی و سینما هشدار داد

گسترش بی اخلاقی چیزی است که  بخشی از لیبرال ها هدف اول خود می دانند و تصور می کنند که با ظاهر سازی و بی اخلاقی می توانند خود را از آداب و رسوم و توصیه های مذهبی و دینی جداسازند.

در حالی که تاریخ تمدن بشری نشان داده که انسان بدون اخلاق و قانون و احترام به حقوق اجتماعی دیگران نمی تواند صلح و آرامش و سعادت را برای خود به همراه داشته باشد و بی اخلاقی و برهنگی، نماد انسان خوشبخت و سعادتمند امروز نیست و این موضوع حتی در کشورهای اروپایی پذیرفته شده و اکثریت مردم خود را پایبند توصیه های اخلاقی مورد توجه ادیان و مذاهب اسلام، کاتولیک، و حتی پروتستان می دانند.

اما بخش کوچکی از دنیای سرمایه داری برای فروش و سود بیشتر و سرگرم کردن بخشی از جوامع به سوء استفاده از زنان و جوانان روی آورده است و چنین رفتاری به هیچ وجه مورد قبول اکثریت مردم و عرف کشورهای مختلف نیست.

اما چنین دستاوردی برای یک هنرمند که روزگاری جایگاهی در بین مردم داشته،  باید درس عبرتی باشد برای سایر هنرمندان، تا هشیار باشند که اگر مرز اخلاق و سیاست و هنر را نشناسند و به مغلطه بافی روی آورند و دستاورد بی اخلاقی در برخی جوامع غربی را جایگزین سابقه تاریخی اخلاق گرایی در هنر ایران زمین کنند نتیجه ای جز سقوط جایگاه خود ندارند.

جوانان نباید دچار مغلطه و اشتباه شوند و تصور کنند که بی تفاوتی آنها به سیاست و راه و روش سیاسی، ایجاب می کند که هر رفتاری را انجام دهند و اگر کسی می خواهد به این وسیله یک فعالیت سیاسی را انجام دهد و خود را مطرح کند سخت در اشتباه است زیرا مردم ابتدا به توصیه های اخلاقی ومذهبی و عرفی توجه دارند و بعد از آن روش های سیاسی و اجتماعی را بررسی می کنند و تا انسانی را موجه و قابل قبول ندانند به حرف او و هنر او توجه نخواهند داشت

این روش ها نباید برای هنرمندانی که در خارج کشور کار و کسب مناسبی ندارند الگو باشد و حتی اگر از نظر مردم فراموش شوند و مورد توجه رسانه ها نباشند نباید راهی برای حضور در مجلات و سینما و رسانه ها باشد. زیرا مردم چنین حضوری را نمی پذیرند و حتی اگر 10 سال یکبار یک فیلم از این هنرمند ببینند رضایت بیشتری دارند تا هر چند ماه یک دسته گل از خانوم هنرمند را شاهد باشند.

امثال گلشیفته در دنیای هنر و روزنامه نگاران و موسیقی دان ها و... که به خارج کشور رفتنه اند نباید برای بازگشت به صدر اخبار سیاسی و هنری، به چنین روش هایی روی آورند و حتی اگر از نظر شهرت اجتماعی، وضعیت مالی و.... در تنگنا هستند و به آنها کاری پیشنهاد نمی شود و احساس پوچی و بی توجهی می کنند نباید خود را به هر شیوه و قیمتی عرضه کنند.

 به یاد آوریم که از پهلوانان و قهرمانان ورزشی گرفته تا مردان دارای شخصیت تاریخی و سیاسی و همچنین هنرمندان و سینما گران ایرانی و... همواره بر رعایت اخلاق و شاخص های معرف تاریخ و هنر و تمدن و فرهنگ ایران سفارش و توصیه و تاکید کرده اند و دختران و پسران هنرمند و سینما گر و مردان و زنان سیاستمدار ایرانی، نباید برای راه یابی به بازار تبلیغات دنیای غرب و مطرح شدن در افکار عمومی داخل و خارجی به روش های غیر اخلاقی و غیر مرسوم و غیر عرفی روی آورند. زیرا باید بپذیریم که در طول تاریخ ایران زمین، برخی مسائل عرفی و پذیرفته شده در فرهنگ مردم ایران فراتر از مسائل سیاسی و گروهی است و مسائلی مانند غیرت حفاظت از شخصیت و حرمت خانواده و مردم ایران زمین و دختران و زنان  ایران، چیزی است که از مسوولان کشور تا ورزشکاران و زنان و مردان و هنرمندان و حتی نخبگان و روشنفکران ایرانی نسبت به آن واکنش نشان می دهند و ابراز تاسف می کنند و خون مردم را به جوش می آورد و همه از خود می پرسند چه دلیلی برای رفتار دختر و پسر ایرانی در چنین محیط هایی وجود دارد و در یک کلام از گلیشفته می پرسند که چرا؟!

آیا مسائل حرفه ای دنیای هنر تا این حد پیچیده و غیر قابل انعطاف است که بعد از مدت کوتاهی از خروج شما، باید تن به چنین رفتاری بدهید؟

آیا امکان حضور شما در بی نهایت نقش های هنری و مردم پسند وجود نداشته است؟

در شرایطی که حتی سینمای هالیوود برای فروش بیشتر و حضور در همه بازارها و کشورها، از مسائل شخصی و بی اخلاقی پرهیز می کند چه موضوع مهمی باعث شده که گلیشفته به چنین عکس هایی راضی شود؟